تجربه‌ی نخست :: پیاده‌رَوی در جاده و خیابان

همیشه وقتی به مردمی که در خیابان یا جاده در حال پیاده روی هستند نگاه می‌کنم این سوال برام پیش میاد که آیا این‌ها هیچ توجه‌ای به اینکه در مسیر صحیح حرکت می‌کنند یا نه دارند؟! آیا تا به حال به این فکر کرده‌اند که وقتی در حال پیاده روی در خیابان هستیم چه خطراتی ممکنه ما رو تهدید کنه؟! راستش از اونچه به چشم میشه دید بر میاد که پاسخ این سوال در بیشتر موارد، منفی است! به این معنی که اگر چنین سوالی از فردی که در حال پیاده‌روی در یک خیابان دو طرفه است بکنید ممکن است به شما بخندد :) اما واقعیت همیشه اونطور که به نظر میاد نیست و تجربه نشون داده اگر در انتخاب مسیر درست برای پیاده روی در خیابان و جاده/بزرگراه‌ها دقت لازم را به خرج ندهیم خطر در کمین ما است.

من به دفعات در حال رانندگی در جاده‌ها دیده‌ام که عابرین پیاده در مسیر حرکت ماشین‌ها (پشت به ماشین) حرکت می‌کنند و هیچ گونه‌ توجه‌ای به ماشین‌هایی که از پشت به‌ آنها نزدیک می‌شوند و به سرعت باد از کنارشان رد می‌شوند ندارند! خیلی از عابرین نمی‌دانند/توجه نمی کنند که مسیر حرکت عابر پیاده دقیقن خلاف جهت حرکت وسایل نقلیه‌ است. ماشین، دوچرخه، موتور اینها همه در یک مسیر حرکت می‌کنند اما من وقتی پیاده باشم به سمت مخالف رفته و مشخصا در خلاف جهت ماشین‌ها پیاده‌روی می‌کنم. چرا؟ 

توی دوران کودکی من و برادر بزرگم به همراه پدرمان در یکی از خیابان‌های تهران در حال قدم زدن بودیم (در راه خونه‌ی یکی بستگان ) چیز زیادی یادم نیست اما فکر می‌کنم غرق در اوالم کودکی‌مان بودیم که ناگهان پدرم دست هر دوی ما رو گرفت همونطور که ما رو به دنبال خودش می‌کشید فریاد می‌زد که بدوید بدوید... و ما رو کشان کشان به داخل نزدیکٰترین کوچه هدایت کرد. بعد از آن ما صدای یک ترمز شدید و برخورد یک یا چند جسم آهنی به هم رو شنیدیم! جریان چه بود؟ از کوچه که اومدیم بیرون متوجه شدیم ماجرا از چه قرار بوده؛ ماشینی که از روبرو می‌اومد ترمز بریده و کنترل ماشین از دست راننده خارج شده بود، ماشین همینطور که زیگ‌زاگ می‌اومد با سرعت بسیار زیاد به سمت پیاده‌رو و ما نزدیک می‌شد. پدرم خوب موقعی متوجه شد و عکس‌العمل به موقعی هم نشون داد. اگر اون موقع ما در مسیر خلاف جهت حرکت ماشین‌ها حرکت نمی‌کردیم! و اگر به موقع نمی‌تونستیم خودمون رو به داخل کوچه برسونیم بی تردید ماشین با ما برخورد می‌کرد. اون روز به خیر گذشت چون ماشین دقیقن با یه خط ترمز بلند مسیری رو که ما روش حرکت می‌کردیم رو طی کرد تا با برخورد با دیوار و چند اتومبیل متوقف شد. و همون روز بود که پدرم این پند و تجربه رو به ما منتقل کرد؛ گفت هیچ وقت پشت به ماشین های در حال عبور حرکت نکنید، همیشه طوری پیاده‌روی کنید که ماشین‌ها از روبرو به شما نزدیک بشن نه از پشت! این موقعیت به شما اجازه می‌ده که خیلی از اتفاق‌های ناگهانی رو پیش از اینکه دیر بشه ببینید و فرصت کافی برای یک عکس‌العمل به موقع و مناسب داشته باشید.

اگه شما هم از اون دسته از افراد بودید که تا امروز از این منظر به این مسئله نگاه نکرده بودید می تونید امتحان کنید اگر سرنشین اتومبیل یا راننده هستید در خیابان، جاده و بزرگراه دقت کنید، ببینید وقتی به یک عابر پیاده که پشت به شما و در مسیر حرکت شما در حال پیاده‌روی است نزدیک می‌شوید چقدر متوجه نزدیک شدن شما است؟ یا اگر خدای ناکرده در اثر یک اتفاق به او نزدیک شوید او چقدر فرصت خواهد داشت که خود را از این مهلکه نجات دهد؟ و همینطور به افرادی که از روبرو می‌آیند( در مسیر شما و در خلاف جهت حرکت شما). امیدوارم هیچ وقت هیچ اتفاق بدی براتون رقم نخوره اما اگر ناخواسته در یک شرایط اینچنینی قرار گرفتید امیدوارم که شما از اوندسته از افراد باشید که در موقعیت و مسیر درست حرکت می‌کنید و پیش از اونکه دیر بشه متوجه خطری که شما رو تهدید می‌کنه بشید.

همیشه تندرست باشید :)